DDx-inside: D.S.K. Wintersport

Lieve DDx-lezers, 

Voor deze nieuwe DDx-inside zal ik jullie meenemen naar een weekje DSK-Wintersport. Voor mij de allereerste keer skiën ooit, dus erg spannend. Wel heb ik ooit een keer gelanglauft, maar de enige overeenkomst tussen skiën en langlaufen is het feit dat er twee latjes bij komen kijken en ik daardoor wist wat een pizzapunt inhield.

De reis, die georganiseerd werd door een klein groepje enthousiastelingen, namelijk de sportcommissie der D.S.K., begon op 30 december. Daar stonden we dan, met ongeveer 120 man in de hal van het Androclus. Allemaal klaar voor vertrek naar het mooie Avoriaz, wat na een kleine hindernis de eindbestemming was geworden. Voor onderweg konden we een lekker Broodje Ben ophalen en de truien lagen klaar. Het thema van deze week: Ski-Schna-Schnappi! 

De eerste bus vertrok rond half 5 en niet lang daarna vertrok ook de tweede. Het zou een barre, lange tocht van zo’n 15 uur te worden maar dit bleek al snel mee te vallen. Onze eerste stop: de McDonald’s in Maastricht. Een korte stop en even snel wat eten, alleen 120 man in één McDonald’s bleek iets te enthousiast. Dus konden we pas na 1.5 uur weer op pad. Na een verder soepele reis kwamen we ‘s ochtends op 31 december al vroeg aan in Avoriaz. De eerste diehards, met een 8-daagse skipas, gingen gelijk de piste op. Voor de rest van ons was het wachten tot we het hotel in konden en het dorpje verkennen.

The Place, de stamkroeg van deze wintersport, opende ‘s avonds voor ons haar deuren. Een lekkere maaltijd en een feestje op oudjaarsavond waar we met zijn allen het nieuwe jaar goed ingeluid hebben! Voor velen bleek de lange busreis toch wel een struikelblok, zij vertrokken al op tijd naar hun bed. Na slechts één trap en drie liften stond je tenslotte alweer in je hotelkamer.

Voor de meesten begon het op nieuwjaarsdag dan écht: voor het eerst de piste op. De lesgroep, of zoals ik het van sommige niet mag noemen: de kneuzenklas, werd om negen uur in de ochtend op het plateau verwacht. Na een korte uitleg en een paar pizzapunten vertrokken we met zijn allen om voor het eerst een piste af te gaan. De een ging dat makkelijker af dan de ander maar zoals onze instructeur ook wel zei: “My class is good” en kwamen we met zijn allen snel en veilig de piste ook weer af.

Als iedereen het skiën weer voor gezien hield kon je gelukkig zo vanaf de piste het terras van de après-ski op! Hier kon je van drie tot 6 uur gegarandeerd terecht voor een feestje. De een hield het skiën wat langer vol. Als ik zeg ‘folie’, zeggen jullie? Langzaamaan, door de week heen, terroriseerde we het terras al meer en begaf de gemiddelde diergeneeskunde student zich om zes uur met enige moeite of gezellig samen (op 1 paar ski’s of snowboard) weer terug naar het hotel voor het avondeten. Waar, naast het skiën en snowboarden, bleek dat de een net wat meer talent had dan de ander.

Niet elke dag stond een feestje gepland door de organisatie maar je had toch altijd wel een aantal mensen die het leuk vonden om ‘s avonds event wat te gaan doen. Gezien de grootte van het dorpje kwam je al snel uit in The Place voor een drankje. The place to be or not to be, want je was er toch al snel uitgekeken. Gelukkig voor ons was er onder The Place een kleine leuke karaokebar. Ook die moest natuurlijk even van binnen bekeken worden, dat bleek met een grote groep diergeneeskunde studenten toch wel erg gezellig te zijn. Zo werden uiteindelijk elke avond de leukste hitjes, waaronder natuurlijk schi-schna-schnappi, met zijn allen gezongen. 

Voor de echte diehards opende elke avond om 12 uur Le Yak zijn deuren om de avond af te sluiten en tot een uur of vijf lekker door te feesten voor een garantie om daarna een brakke skidag te hebben!

Op 2 januari werd een Pubcrawl georganiseerd. Want ja, twee dagen achter elkaar geen feest konden we toch niet helemaal aan. Vier kroegen, vier shotjes. Een klein groepje fanatiekelingen begon aan de tocht die startte bij de bowlingbaan, waar de meeste van ons zich af vroegen wat het was dat we in ons glaasje kregen. De avond eindigde uiteindelijk in, verrassing: De Karaokebar. 

Ondertussen stond het al hechter en gezelliger wordende skiklasje (bijna) elke dag braaf om 9 uur op de piste om elke dag weer wat nieuws te leren van onze skileraar, Thierry. Het niveauverschil werd elke dag wat groter, maar aan het einde van de les kwamen we allemaal weer veilig en ongeschonden beneden. Met als grote tip van Thierry, als je de controle weer eens kwijt was en achterwaarts een helling af gleed of hij je een of andere steile helling afstuurde: “Bye Bye, don’t die”! Na 6 dagen namen wij dan ook emotioneel afscheid van hem en mochten we hem uitzwaaien. 

De laatste dag van de wintersport werd wisselend afgesloten. Een deel van de groep ging nog echt een laatste dag genieten en sjeesde de ski-piste af terwijl het voor een ander deel wel afgelopen was en deze nog lekker konden uitbrakken in het zonnetje om daarna toch nog even een laatste keer te genieten van de apres-ski bij La Folie Douce. Als afsluiting nog een keer samen eten om vervolgens de tijd te doden bij de bowlingbaan. Dit tot de bussen om ongeveer half 11 weer vertrokken richting Utrecht waar we de volgende dag in meer of mindere staat allemaal weer richting huiswaarts keerde.

Mijn ding is het nog niet helemaal, dat skiën. Maar een ding is wel zeker, dankzij de SpoCo hebben wij na wat pieken en dalen een super geslaagde week met een heleboel leuke mensen in de bergen gehad, te veel om allemaal in een paar zinnen samen te vatten! En, we did not die!

Door Anouk Kuilboer