DDx inside – 65e peerdepieten
Op 27 mei 2023 om vijf voor zeven was het moment daar, waar acht studenten vanaf januari ontzettend hard naartoe gewerkt hebben: de Peerdepietenkoers van 2023. Voor mij, als een van deze acht studenten, was de dag toch een beetje anders dan van een “normale” Peerdepieten-dag, waarbij er normaal vanaf negen uur ‘s ochtends al vele goudgele rakkers naar binnen gewerkt worden, in de bus bijgeslapen wordt om vervolgens je gehele DUO te vergokken, of wellicht te verdubbelen tijdens de drafraces op Victoria Park in Wolvega. Daarom lijkt het mij leuk om als commissielid van de DDx commissie jullie mee te nemen aan de andere kant van deze dag, de kant van de pikeur.
Mijn dag begon al vroeg, om half 8 om exact te zijn. Ik moest eerst nog even naar mijn eigen paard voordat de receptie begon, waarvan de stal om 8 uur opende op zaterdagochtend. Mijn spullen voor de dag had ik de avond ervoor al klaargelegd, dus daarna, hop, op de fiets in pak richting het Androclus. Dat ik erbij liep als een clown had ik al vroeg geaccepteerd. Ook wij mochten het bestuur feliciteren tijdens de receptie en een mooi cadeau aanbieden. Het trainen voor de koers was geweldig, maar kon ook leuke of frustrerende momenten opleveren. Dus, ‘pikeur erger je niet’ is vanaf nu te bewonderen en te spelen in de DSK-kamer waarbij je onder het genot van een biertje al deze ervaringen en momenten met elkaar kan delen.
De rest van de receptie was voor ons alleen maar zenuwslopend en langdurend. Waar we veelal nog met elkaar aan het bijpraten waren over de ervaringen, gezellig met vrienden stonden en heel vaak antwoord gaven op de volgende vragen:
“Ben je zenuwachtig?”, “Heb je er zin in?”, “Ga je winnen?” enzovoorts.
Dus, voor ons redelijk relaxed toen we eindelijk de bus in konden richting Victoria Park.
Wij waren eerder aangekomen dan mijn trainer, dus had ik nog even tijd om met vrienden te staan, wat te drinken en uiteindelijk mijn ouders op te vangen. Daarna begon het echte aftellen.
Mijn paard voor de koers, Lexia Boko, mocht ik van mijn trainer zelf op de baan voor rijden. Of zoals hij dat zelf zou zeggen wanneer ik het vroeg of dat het geval ging zijn: “Dan kan je toch zelf wel”. Dus daar ging ik, ongeveer een uurtje voor de koers. Gelukkig was Lexia in een goede bui en gingen we ontspannen de baan over. Dit gaf me een heel fijn gevoel en loste een deel van de zenuwen wel op. Daarna durfde ik alleen niet meer terug naar de menigte dronken studenten, mijn vrienden, ouders en zus. Ik wilde me lekker voorbereiden en ben tot aan de koers bij de stal rond blijven hangen en heb mijn trainer geholpen tot het moment dat ik zelf de baan weer op moest.
Toen, 10 minuten voor de start van de koers, PANIEK! Ik had mijn handschoentjes op de grond gegooid, in een plas met water…. Met de opspelende zenuwen geen fijne combinatie. Maar gelukkig had ik een hele lieve, nuchtere groom tot mijn beschikking die bedacht dat ze ook wel gewoon even nieuwe voor me kon halen, probleem snel opgelost en de baan op. Dan had je die zenuwslopende laatste minuten tot de start, waar je geen idee hebt hoe lang je nog werkelijk echt hebt. Ik liet mijn paard nog heel even een klein stukje lopen en kon toen zo aansluiten achter de startauto. Nog 150 meter tot het startpunt, nog 100 meter, nog 50 meter. En start vrij!
Daar gingen we in een vrij chaotische start waarbij 3 van de 8 paarden in galop aansprongen en ik nog voor mijn sokken werd gereden. Maar na een chaotisch eerste 500 meter was de rust wedergekeerd en waren we op weg. Het tempo lag vrij laag maar ik wilde met mijn paard niet de leiding hebben. Tot de laatste 750 meter. Waar mijn trainer stond te schreeuwen: “Rijden met die bok”. Dus daar ging ik, maar dit idee had Sanne ook en ik kon zo aansluiten in het rijtje. Het laatste stuk probeerde ik in het derde spoor de eerste twee nog te passeren maar het waren helaas net te veel meters. Het eindigde voor mij in een mooie 3e plaats! Niet onverdienstelijk met dit paard. De uren daarna gingen voor mijn gevoel in sneltreinvaart, met een heleboel emoties. Blij, had ik het toch niet anders moeten doen, blij, enzovoorts, terwijl ik mijn paard had verzorgd en nog even op stal ben blijven hangen om mijn trainer te helpen en na te genieten met elkaar. Daarna door naar de prijsuitreiking en het feest, maar daar hoef ik de meeste van jullie niet over bij te praten.
Voor mij een geweldige dag met een gouden randje en voor mijn commissiegenoten ook een mooie dag met een lekker zonnetje, om vervolgens wel te vergeten een leuke commissiefoto te maken…. Dus helaas dit keer geen leuke foto bij de DDx-inside.
Door Anouk Kuilboer
