DDx artikel – Complementaire diergeneeswijzen deel 1 – dierfysiotherapie

Een paar weken terug merkte ik dat mijn hond ineens niet meer zo soepel liep als voorheen. Hij heeft een aangeboren afwijking aan zijn linker voorpoot, waardoor zijn poot naar buiten is gedraaid (of zijn gewricht naar binnen, het is maar net hoe je het bekijkt). De uitgelezen plaats voor artrose om in huis te vesten en dat is dan ook de precieze aandoening waar mijn hond de afgelopen jaren last van heeft gehad. Of nouja, “last”, want naast de gebruikelijke opstartstijfheid en een lichte kreupelheid op verharde weg was er voor de rest niets aan de hand. Tot een paar weken terug dus, toen ik merkte dat zowel de opstartstijfheid als de kreupelheid erger werden en hij zelfs op zachte ondergrond flink last kreeg. Dat dit een progressieve aandoening zou zijn, dat wist ik, maar dat het op een leeftijd van 7 jaar al zo erg zou zijn, daar schrok ik toch wel van. Dus.. wat nu? Levenslang aan de NSAIDs? Hem niet meer laten spelen met andere honden? Enkel korte wandelingen maken? Vooral over de laatste twee opties was ik niet denderend enthousiast, omdat dat beest juist nog heel veel plezier haalt uit lange wandelingen maken en spelen met andere honden. Dus ik ging op onderzoek uit, om te kijken of er misschien andere oplossingen waren waar ik nog niet over had nagedacht. Dat was toen ik op de wondere wereld van de dierfysiotherapie stuitte. 

Dierfysiotherapie is voor mij een relatief nieuw begrip. Ik kan mij vaag ergens herinneren dat er in een grijs verleden een lezing over is geweest. Echter zal ik dat dan wel weer hebben gevolgd na een lange dag colleges, want blijkbaar is daar niet veel van blijven hangen. Het riep dus vragen bij mij op; ‘wat doet zo’n dierfysiotherapeut nou eigenlijk? Welke dieren behandelen ze dan allemaal? Hoe wordt je überhaupt een fysio voor dieren?’ Vragen waar ik inmiddels antwoorden op heb gevonden en omdat ik niet de beroerdste ben, heb ik deze antwoorden speciaal voor jullie op een rijtje gezet. 

Een fysio voor dieren doet in wezen niets anders bij dieren dan dat een humane fysio doet bij mensen. Sterker nog, om dierfysiotherapeut te worden, moet je eerst de volledige opleiding voor humane fysiotherapie afronden. Deze duurt vier jaar. Daarna kun je door naar Barneveld om daar de twee jarige specialisatie tot dierfysio te volgen. Als alles goed gaat doet een dierfysiotherapeut dus net zo lang over zijn opleiding als een dierenarts, namelijk 6 jaar. Eenmaal afgestudeerd behandelen de meeste dierfysiotherapeuten honden, paarden en soms katten (althans .. dat is op basis van de dierfysio sites die ik heb bezocht. Mocht jij een konijnenfysiotherapeut kennen wees dan vrij om mij hierop te corrigeren). De klachten waarmee deze dieren binnen komen kunnen erg verschillen. Zo kunnen ze naar de fysio doorverwezen worden door de eigen dierenarts na bijvoorbeeld een orthopedische operatie (vooral voor honden en katten) of kan de eigenaar de fysiotherapeut zelf inschakelen als hij of zij merkt dat het prestatievermogen van het dier achteruit is gegaan (bijv. bij paard). Eigenlijk kan de dierfysio vrijwel voor alles ingeschakeld worden wat te maken heeft met het bewegingsapparaat. Zij hebben dan ook een breed scala aan behandelingsmethodes die zij kunnen inzetten. Zo maken zij gebruik van massagetechnieken (voor het losmaken en het verbeteren van de doorbloeding van de spieren), oefentherapie (om bepaalde spiergroepen sterker te maken, of gewrichten op een juiste manier te mobiliseren), fysische therapie (denk hierbij aan lasertherapie, magneetveldtherapie, koude- en warmte therapie en dry needling), kinesiotaping (dan lopen ze ook met die gekke gekleurde tape rond, dit is voor ontspanning of activering van bepaalde spieren) en als laatste hydrotherapie (dit is met name geschikt voor honden, waarbij ze de dieren in een bak met water op een loopband laten lopen, om zo verschillende aandoeningen te verhelpen of te verbeteren). Eigenaren krijgen soms, net als mensen, oefeningen mee naar huis om samen met hun dier te doen. Dit zorgt ervoor dat het herstel ook buiten de praktijk doorgaat en de kans op een terugval verminderd wordt. Al met al dus een fijn medium ter ondersteuning van je dier, zeker omdat dierfysiotherapeuten nauw samenwerken met de eigen dierenarts. En het leukste is nog: als je je dier aanvullend hebt verzekerd, wordt er vaak ook nog eens een groot deel vergoed!

En mijn hond? Daar gaat het nu een stuk beter mee! Door zijn scheve poot was hij met al zijn andere ledematen en spieren gaan overcompenseren (z’n rechter borstspier was letterlijk twee keer zo groot als links). Dit resulteerde in een hele stijve hond, waardoor hij dus onnodig nóg kreupeler ging lopen. Hij is bij de fysio helemaal los gemasseerd en we hebben massagetechnieken en oefeningen meegekregen voor thuis. Hoewel hij het dagelijkse massagemoment echt de verschrikking zelf vindt, is zijn opstartstijfheid een stuk minder geworden en is er van zijn kreupelheid op zachte ondergrond helemaal niets meer te zien. Over een maandje staat de controle gepland, maar ik heb er het volste vertrouwen in dat dat wel snor zit. Uiteraard is dit geen permanente oplossing, zijn pootje zal helaas zijn hele leven scheef blijven staan. Vroeg of laat zal de artrose erger worden en zal ik moeten denken aan de andere opties, maar tot die tijd proberen we er in ieder geval te zorgen dat hij lekker soepel in de heupjes blijft! Dit hele traject wat we nu met hem hebben doorlopen vond ik in ieder geval ontzettend interessant en ik heb er veel van opgestoken. Ik hoop dat ik jullie via deze weg ook heb voorzien van nieuwe, interessante en/of leuke informatie!

Bronnen artikel:

• https://www.aerestrainingcentre-barneveld.nl/cursussen/gezondheidszorg/fysiotherapie-bij-dieren-post-hbo
• https://www.nationaleberoepengids.nl/paardenfysiotherapeut
• http://www.paardenfysiotherapeut.nl/
• https://fhcvoordieren.nl/
• https://totalfitdierfysio.nl/index.html

Bronnen afbeeldingen:

• Hydrotherapie: https://totalfitdierfysio.nl/hydrotherapie.html
• Dry needling: http://praktijksweenslag.nl/paarden/dry-needling/