Babeth’s Blog #3 – Genaaid

Dag, hallo en welkom terug! De vorige keer heb ik jullie in geuren en kleuren verteld over mijn fantastische bakavonturen en heb ik jullie met een heuse cliffhanger achtergelaten m.b.t. mijn appeltaart. Ik hoorde jullie al denken ‘ja, ze zegt wel dat ze deze goed kan maken, maar is hij ook daadwerkelijk gelukt??’ Nou dames en heren, na al deze weken kan ik jullie eindelijk uit jullie lijden verlossen, hij was verrukkelijk (en ook wel erg mooi, al zeg ik het zelf). En onder het mom van ‘stoppen op je hoogtepunt’ is dit ook meteen het laatste baksel dat gemaakt is. ‘Waar heeft ze zich de afgelopen weken dan zoal mee bezig gehouden?’ hoor ik jullie denken. Nou, dat was vooral zonnen. Ik heb alleen maar met mijn luie reet in de tuin boeken zitten lezen, want het weer was gewoon té lekker om iets te doen wat ook maar enige vorm van fysieke en/of mentale inspanning vergde. Dat heeft mij er echter niet van weerhouden om tóch nog een nieuwe hobby uit te proberen. Een hobby die eerder geboren is/was (want dit doe ik nooit meer) uit noodzaak dan uit enthousiasme. Het zal jullie ongetwijfeld niet ontgaan zijn dat de Corona maatregelen zijn versoepeld. Naast het feit dat we eindelijk weer op locatie kunnen zuipen, betekent dit ook dat er vanaf nu mondkapjes in het OV gedragen moeten worden. Hoewel het OV ook nu alleen nog maar gebruikt mag worden voor noodzakelijke reizen, vind ik het opzich ook wel leuk om mijn ouders in ieder geval één keer per maand te zien, dus pak ik zo af en toe toch nog de trein. Dit betekent dat ook ik moet gaan geloven aan een mondkapje en het leek mij en mijn huisgenoten wel “leuk” om een mondkapje zelf aan elkaar te naaien als zijnde “leuke” huisactiviteit. Ik weet niet of jullie het al een beetje aan mijn schrijfstijl kunnen zien, maar dit was echt ver-schrik-ke-lijk.

De laatste keer dat ik ook maar iets genaaid had was in de tijd dat ik nog een slotjesbeugel met gekleurde elastiekjes had en het blijkbaar een goed idee vond om mijn haar in een schuine pony te laten knippen. Dit was pak hem beet 10 jaar terug. Destijds was ik samen met mijn beste vriendin bezig om van oude vale handdoeken een paardendeken voor onze verzorg-shetlanders te naaien. Het was een project dat meerdere jaren besloeg en helaas nooit is afgekomen. Dat wij daar toen mee bezig zijn gegaan kwam niet uit de lucht vallen. Als kinderen vonden wij spullen naaien namelijk heel erg leuk. Wij hebben talloze knuffels op de Stuif-Stuif genaaid (Stuif-Stuif is een soort van mega-festival voor kinderen waar je allemaal dingen zelf kan maken, zoals lego gebouwen, kettingen, kaarsen en dus knuffels) en gingen thuis vrolijk verder met het naaien van mutsen en ander kledingstukken voor die knuffels. Ik heb zelfs een keer een sjaal voor mijn knuffel gebreid (maar helaas is er van geen van deze knutsels beeldmateriaal overgebleven). Maar goed, life goes on en op de middelbare school blijken breien en naaien toch niet meer zo cool als dat je dacht, zéker niet als het voor knuffels is, dus je stopt ermee en dat is dat.

Met de fijne herinneringen die ik dus aan handarbeid had overgehouden, leek het naaien van een mondkapje mij dus een uitstekend idee, leuk zelfs! Daarbij was ik bezig met het leren van ‘Orgaanoverschrijdende Aandoeningen’ en leek mij dit de uitgelezen kans om mijn chirurgische knoop eens goed te oefenen. In het begin van het karwei was het ook daadwerkelijk nog leuk en gezellig. Ik en mijn huisgenootje zaten nog te grappen over ons lichtelijk scheef uitgeknipte vierkant en de stiksels die wij per ongeluk verkeerd hadden gezet. Een ander huisgenootje had haar mondkapje al een paar dagen eerder gemaakt en was daar 2 uur mee bezig geweest, maar dat zal ons niet gebeuren, zo’n mondkapje is zo gemaakt, toch? De sfeer sloeg al snel om. Na het stikken van de randen moet je je mondkapje namelijk op een bepaalde manier vouwen en vaststikken en dat was echt de hel. Oprecht, dit is wat ze je de hele dag laten doen wanneer je in de hel bent beland. Het is precisie werk van de bovenste plank en vergt een enorme berg van geduld en bloed, want ik heb mijzelf denk ik wel 16x gestoken met het vastzetten van die ellendige vouwen met spelden. Waar ik uit frustratie ijzig stil werd, begon mijn huisgenoot te vloeken en te tieren. ‘Hoezo moesten we die mondkapjes ook zelf maken? Waarom gaat die fucking draad telkens uit die naad?! Ik steek mezelf nu echt al voor de zestigste keer, ik ben er helemaal fucking klaar mee man’. Tja.. ik had daar zelf weinig op aan te merken, want dat waren ook de woorden die door mijn hoofd heen vlogen.

Nou goed, uiteindelijk waren we er 2,5 uur (!!!!!!) mee bezig geweest en hoewel ik graag wil zeggen dat het resultaat er mag wezen is niets minder waar. Alles aan het mondkapje is scheef, maar hé, hij is er en dat is alles wat telt. Daarnaast heb ik in ieder geval weer een stukje zelfkennis opgedaan, namelijk dat naaien niet (meer) voor mij (en mijn huisgenoot) is weggelegd én heb ik inderdaad, zoals verwacht, mijn chirurgische knoop (tot in den treure) goed kunnen oefenen. Zo eindigen wij deze licht pessimistische blog toch nog met een positieve noot zullen we maar zeggen!

Ben jij nou op één of andere manier niet ontmoedigd door mijn blog en wil je tóch nog zelf een mondkapje naaien (ik raad het je echt ten zeerste af), dan kun je de volgende sites bezoeken voor instructies:

https://maakjemondkapje.online/wp-content/uploads/2020/04/LMV_WB-mondmasker-3.pdf
https://www.maastd.nl/magazine/maas-home/tutorials/?gclid=EAIaIQobChMI3ZHDlIXU6QIVB57VCh2z1QDxEAAYASAAEgJGCPD_BwE

Groetjes!